«Ή υπογράφετε χωρίς επιφύλαξη την σύμβαση ή δεν θα την κάνουμε δεκτή και θα την ακυρώσουμε» είναι αυτό που αντιμετωπίζουν οι νέοι αγρότες στους περισσότερους νομούς της χώρας, ενιαία από τους δημόσιους λειτουργούς. Συντονισμένος εκβιασμός λέγετε αυτό; Γιατί λένε όλοι τα ίδια; Με τέτοιου είδους συμπεριφορές περιμένουμε να αλλάξει «ρότα» τούτη η χώρα;
Ο αγρότης ήταν και θέλουν να παραμείνει γυμνός χωρίς υποστηρικτικούς μηχανισμούς όσον αφορά τα δικαιώματά του αλλά και τις υποχρεώσεις του. Η ΠΕΝΑ προσπαθεί να υπερασπιστεί κατά το δυνατόν τα δικαιώματα των νέων που θέλουν να ασκήσουν το αγροτικό επάγγελμα. Εκεί φαίνεται ότι βάζει «χέρι»στο κατεστημένο, παράλογο δικαίωμα του κράτους που θέλει τον αγρότη έρμαιο και θύμα της εκάστοτε εξουσίας. Αυτό τελικά τον εξαντλεί και τον αναγκάζει να συμβιβάζεται «όσο - όσο».Εμείς θα αντιδράσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Προσπαθούν να καταργηθεί ακόμη και το στοιχειώδες δημοκρατικό και ατομικό πολιτικό δικαίωμα να υπογράφεις οτιδήποτε επιθυμείς «με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος», εκβιάζοντας, απαγορεύοντας την υπογραφή ή ακόμα και διασπείροντας ψευδείς ισχυρισμούς και αιτιάσεις.
Προσπαθούν να «τσακίσουν» τους Νέους, ένα-έναν, την στιγμή της υπογραφής, στιγμές μόνο πριν καλυφθούν πλήρως συνδικαλιστικά από τις κατά τόπους Ενώσεις Νέων Αγροτών, με μια άτεγκτη απολυτότητα ωμής βίας της εξουσίας, όπως εκφράζεται από τεχνοκράτες, χωρίς πολιτική σκέψη. Διότι τελικά «τσακίζουν» το μέλλον της Αγροτικής Ελλάδος, δίνοντας παράταση ζωής σε εξαντλημένα ή ακόμα και αποτυχημένα υπερήλικα σχήματα που καταδυναστεύουν τον αγροτικό χώρο.
Και τι σημαίνει η απαγόρευση και άρνηση άσκησης «παντός νομίμου δικαιώματος», ως Έλληνα πολίτη? Που πρέπει να προσφύγει ένας Έλληνας πολίτης, όταν του στερούν στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα? Στην Αστυνομία? Στον Εισαγγελέα? Στον ΣΥΝΗΓΟΡΟ του ΠΟΛΙΤΗ? Στους Βουλευτές που εξέλεξε? Στον Πρωθυπουργό? Ή μήπως υπάρχουν και άλλες πρακτικές που εκφεύγουν της προσοχής μας? …
Κάθε νομικός ξέρει ότι όταν υπογράφεις μια σύμβαση μπορείς να βάλεις δίπλα στην υπογραφή σου κάθε επιφύλαξη. Γιατί αρνούνται στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα στους Νέους Αγρότες? Γιατί «υπονοούνται» πρόσθετοι έλεγχοι για όσους υπογράφουν «με επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος». Γιατί «κρύβονται», οι τεχνοκράτες, πίσω από την εξαντλητική μακρόχρονη δικαστική διεκδίκηση στα Διοικητικά Δικαστήρια, που παράγει ισοδύναμα προς ΑΔΙΚΙΑ αποτελέσματα, και «όποιος αντέξει»?
Βέβαια εμείς δεν είμαστε σε θέση να καταλογίσουμε ευθύνες σε πρόσωπα γιατί βλέπουμε την πολιτεία και το κράτος, με συνέχεια και ενιαία. Πάρα πολλά τα ερωτήματα που απευθύνονται σε μία χρηματοβόρα αναποτελεσματική, δημόσια διοίκηση στο ΥΠΑΑΤ.
Μια διοίκηση που φέρεται αυταρχικά, με έλλειψη σεβασμού στους πολίτες, που θεωρητικά πρέπει να εξυπηρετήσει.
Μια δημόσια διοίκηση που «υφαρπάζει» την εξουσία των πολιτών, μέσω «κατασκευαζόμενων» χρονοβόρων διαδικασιών.
Μιας ασυνεπούς, ασυνεχούς δημόσιας διοίκησης που εμπαίζει και εκβιάζει επί 1,5 σχεδόν χρόνο τους νέους της με το Πρόγραμμα Νέων Γεωργών.
Μιας Δημόσιας Διοίκησης η οποία δεν σέβεται ούτε τις ελευθέρως υποσχεθείσες αυτοδεσμεύσεις της, ότι θα απαντήσει μέσα σε 4 μήνες από την αίτηση σε κάθε αίτηση.
Μιας Δημόσιας Διοίκησης η οποία εγκλώβισε τις Νέες και τους Νέους Αγρότες, στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας τους στον αγροτικό τομέα, σε, σήμερα πλέον, ανυπέρβλητες «οικονομικές παγίδες», αν δεν τηρηθούν όσα έλεγε η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 1424/27-1-2009.
Μιας Δημόσιας Διοίκησης που με τεχνοκρατικά «τερτίπια» κάνει το κοινωνικά άδικο και «τεχνικά» νόμιμο, ηθικό και πολιτικώς ορθό.
Σήμερα ανάμεσα στην τεχνοκρατική ωμότητα της αγοράς και την δημοκρατία της πολιτικής, ανατέλλει μια νέα δύναμη, ο τρίτος τομέας, η κοινωνία των πολιτών. Η κοινωνία των πολιτών έχει δυναμική παρουσία συνήθως κατά τη διάρκεια των επαναστατικών περιόδων, υποτασσόμενη, δια μέσου των κομμάτων, στην εξουσία του κράτους και την ηγεμονία της αγοράς. Αυτό το μη υποταγμένο στα κόμματα κομμάτι των θεσμικά οργανωμένων Νέων Αγροτών προσπαθούν να «τσακίσουν».
Αλλά δεν θα περάσει. Ακόμα και για απλούς βιολογικούς λόγους οι σημερινοί Νέοι Αγρότες θα επιτύχουν τους στόχους τους, να ζήσουν και να ευτυχήσουν σε ένα κράτος, έστω «κατ επίφαση», δικαίου, που δεν θα εκβιάζει, εμπαίζει και απειλεί ψευδώς.
