Η ιδέα της καλλιέργειας του μαύρου διαμαντιού -όπως το λένε οι Ιταλοί- δουλευόταν σιγά σιγά στο μυαλό του την εποχή που εργαζόταν ως εμψυχωτής σε πρόγραμμα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για τη στήριξη των μειονοτήτων της Θράκης. Μέσω του προγράμματος αυτού γνώρισε τον πολιτισμικό πρόξενο της Ιταλίας στην Ελλάδα Έτσιο Φεράρο, από τον οποίο και ζήτησε περισσότερες πληροφορίες για τον υπόγειο μύκητα.
Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και το 2005, σε συνεργασία με τον ιταλικό Οίκο Raggi Vivai Tartuficoltura, το ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε. και τον ερευνητή Γιώργο Κωνσταντινίδη, πραγματοποίησε τις πρώτες καταγραφές τρούφας επί ελληνικού εδάφους. Πριν από αυτό όμως, πήγε στην Ιταλία να πάρει έναν τρουφόσκυλο, όπως λέγονται οι εκπαιδευμένοι στις τρούφες, σκύλοι, και ανέβηκε στα βουνά ψάχνοντας και ερευνώντας για είδη άγριας τρούφας.
Δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε για την Ελλάδα την τεχνική υποστήριξη του ιταλικού φυτωρίου. Μέσω της ιστοσελίδας (etroufa) και του γραφείου που διατηρεί με έδρα τους Τοξότες: «πηγαίνω και τσεκάρω τα χωράφια, κάνω μια εκτίμηση του μικροκλίματος της περιοχής, ελέγχω για επιπλέον παραμέτρους και διαπιστώνω κατά πόσον είναι ή δεν είναι κατάλληλο ένα χωράφι για την καλλιέργεια του μύκητα», επισημαίνει στην Agrenda. «Το κλειδί για να ξεκινήσει κάποιος με την καλλιέργεια αυτή είναι η σωστή εκτίμηση», τονίζει
ο «Παν Παν», και η σωστή εκτίμηση περιλαμβάνει τρία στάδια.
Αρχικά γίνεται μια ανάλυση του δείγματος με την πρώτη επίσκεψη στο χωράφι. Εν συνεχεία, και εφόσον το έδαφος είναι κατάλληλο, ξεκινούν οι καλλιεργητικές φροντίδες. «Αφήνουμε το χωράφι να καεί για τρεις μήνες στον ήλιο», σπεύδει να τονίσει. Σε αυτό το σημείο γίνεται η παραγγελία των εμβολιασμένων και πιστοποιημένων δενδρυλλίων από το φυτώριο της Ιταλίας και στο τρίτο στάδιο πραγματοποιείται η φύτευση.
«Πρόκειται, φυσικά, για βιολογική καλλιέργεια, η οποία για παράδειγμα, σε δέκα στρέμματα θα χρειαστεί οκτώ μεροκάματα από μόλις έναν άνθρωπο, για έναν χρόνο», εξηγεί ο Παναγιώτης Παναγιωτίδης. «Μετά τα επτά με οκτώ χρόνια έχουμε μερική παραγωγή. Η πλήρης παραγωγή με μάξιμουμ τα 15 χρόνια μπορεί να κρατήσει, με τη σωστή συντήρηση, από 50 μέχρι 60 χρόνια».
Το καλό στην υπόθεση πάντως είναι ότι η τρούφα ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικό έδαφος, όπως ακριβώς είναι το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας. Ειδικά δε σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές της χώρας, όπου τα χώματα δεν έχουν ραντιστεί και είναι «καθαρά» από φυτοπροστατευτικά, η ανταμοιβή είναι υψηλή, φτάνει, φυσικά, να έχει κανείς υπομονή. Troufa plus
Η 25χρονη Παυλίνα Κλαδοπούλου ξεκίνησε να δραστηριοποιείται πριν από λίγα χρόνια με την καλλιέργεια τρούφας στον Φενεό Κορινθίας. Σε έκταση 7,5 στρ., με τη βοήθεια του Παναγιώτη Παναγιωτίδη,άρχισε πριν από περίπου δύο χρόνια να δρέπει τους πρώτους καρπούς των προσπάθειών της. Το γεγονός αυτό έδωσε στην νεαρή χημικό το έναυσμα να κάνει ένα βήμα παραπέρα, με την τυποποίηση και την εμπορία ελληνικής τρούφας.
Έτσι, γεννήθηκε ο ιστοτόπος troufaplus,μέσω του οποίου ευελπιστεί η ίδια να γίνει η ελληνική τρούφα ευρέως γνωστή.
Η άγρια ελληνική φρέσκια τρούφα την οποία συλλέγει είτε από το δικό της φυτώριο είτε από ένα συνεργαζόμενο φυτώριο στην Κατερίνη συσκευάζεται και πωλείται σε καταστήματα βιολογικών ειδών στην Αθήνα, τα Γρεβενά, την Κρήτη και αλλού, ενώ τα πατέ τρούφας τυποποιούνται στην Ιταλία με ελαιόλαδο από παραγωγούς της Πελοποννήσου. Η φρέσκια ελληνική τρούφα καταναλώνεται ως επί το πλείστον από αλυσίδες εστιατορίων, αλλά και το λάδι τρούφας προτιμάται ως πιο οικονομική λύση για να νοστιμίσει εκλεκτά εδέσματα.
Η Παυλίνα Κλαδοπούλου συνεργάζεται πλέον με τον Παναγιώτη Παναγιωτίδη με την ιδιότητα της χημικού, καιαναλαμβάνουν από κοινού μελέτες για την καλλιέργεια τρούφας.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια διοργανώνονται την άνοιξη «Κυνήγια άγριας τρούφας» στην Πάρνηθα, στα οποία οι συμμετέχοντες παίρνουν μια πρώτη γεύση από τα μυστικά της τρούφας, το κυνήγι με τα εκπαιδευμένα σκυλιά, τον τρόπο χρήσης στην μαγειρική και τελειώνουν τη βόλτα τους με γεύμα υπό την επιμέλεια μανιταρογνώστη σεφ.
