Είναι η πρώτη μεγάλη νίκη των «παιδιών» των επιδοτούμενων προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας που στην πράξη.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ
Φως στο τούνελ της εργασιακής αβεβαιότητας ελπίζουν πλέον βάσιμα ότι θα δουν 30.000 εργαζόμενοι με προγράμματα Stage στο δημόσιο τομέα, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δήμους, μετά την ιστορική απόφαση υπέρ συναδέλφου τους που εξέδωσε προ ημερών η ελληνική Δικαιοσύνη.
Για πρώτη φορά στην εκδίκαση παρόμοιων υποθέσεων, γεγονός που δημιουργεί νομικό προηγούμενο, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών δέχθηκε τα ασφαλιστικά μέτρα που έχει καταθέσει εναντίον του ΙΚΑ που ήταν εργοδότης της επί 4,5 συναπτά χρόνια συμβασιούχους της συγκεκριμένης κατηγορίας. Το δικαστήριο αναγνώρισε ότι η αιτούσα κάλυπτε όλο αυτό το διάστημα πάγιες και διαρκείς ανάγκες όπως οι μόνιμοι συνάδελφοί της και διέταξε το σημαντικότερο να επιστρέψει στη θέση που κατείχε ;Vς πρόσφατα, πριν η διοίκηση του Ιδρύματος αυθαίρετα, όπως απεδείχθη, την απολύσει.
Ηταν η πρώτη μεγάλη νίκη των «παιδιών» των επιδοτούμενων προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας που στην πράξη, όμως, ασκούσαν καθήκοντα δημοσίου υπαλλήλου ενώ σε πολλές περιπτώσεις παρότι απαγορεύεται υπέγραφαν δημόσια έγγραφα κάτι που δείχνει ότι δεν ήταν περιστασιακοί απασχολούμενοι.
Πρόκειται για μία ακόμη μάχη από την οποία βγήκε νικητής ο κορυφαίος εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος που με την προσκόμιση συντριπτικών στοιχείων, απέδειξε ενώπιον της έδρας, ότι όλ’ αυτά τα χρόνια η συμβασιούχος που ονομάζεται Εφη Μανδαλά και είναι μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, εκτελούσε εργασίες παρόμοιες με αυτές του τακτικού προσωπικού. Για παράδειγμα, της είχε ανατεθεί η παραλαβή χειρογράφων και ηλεκτρονικών (μέσω Διαδικτύου) Αναλυτικών Περιοδικών Δηλώσεων (ΑΠΔ), η έκδοση ασφαλιστικών ενημεροτήτων και γραμματίων (ΓΕΤΕ) και λοιπές διοικητικές εργασίες.
Με δεδομένες μάλιστα τις ελλείψεις σε τακτικό προσωπικό του ΙΚΑ τοποθετήθηκε ως διοικητικός υπάλληλος γραφείου Η/Υ (Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) στο γενικό πρωτόκολλο στη Γενική Διεύθυνση Οικονομοτεχνικών Υπηρεσιών της γραμματείας διεύθυνσης τεχνικής και στέγασης του Ιδρύματος.
Κι όλ’ αυτά για 510 ευρώ το μήνα, χωρίς να δικαιούται ασφάλισης και υπερωριακής αποζημίωσης, αφού πολλές ώρες εργαζόταν λόγω του όγκου της ενασχόλησής της, πλέον του οκταώρου!
Ηταν τόσο σημαντική η θέση που κατείχε για τη λειτουργία του ΙΚΑ που μέχρι σήμερα παραμένει κενή, καθώς δεν βρέθηκε ακόμη μόνιμος υπάλληλος με την εμπειρία και τα προσόντα της κ. Μανδαλά. Την ίδια προσφορά σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς που υπηρετούν ή υπηρετούσαν μέχρι η «λαίλαπα» του νέου ΠΑΣΟΚ αποφανθεί ότι «απαγορεύεται το δικαίωμα στην εργασία» έχουν άλλοι 30.000 stages, οι οποίοι τώρα περιμένουν τη σειρά τους για να δικαιωθούν στα πολιτικά δικαστήρια. Το βασικό επιχείρημά τους -κάτι που αποδεικνύεται από την πολυετή παραμονή τους σε πόστα – κλειδιά- είναι ότι κάλυπταν ή καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και δεν παρακολουθούσαν προγράμματα μαθητείας.
Σε δήλωσή του στην Κυριακάτικη έκδοση του «Α.Τ.» ο κ. Νικολουτσόπουλος τονίζει ότι «το περίφημο επιχείρημα όλων των κυβερνήσεων πως το άρθρο 103 του Συντάγματος δεν επιτρέπει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου είναι σαθρό. Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται σε απαγόρευση των πραγματικά εκτάκτων, δηλαδή εκείνων που καλύπτουν αποκλειστικά και μόνο έκτακτες ανάγκες.
Είναι στην αποκλειστική ευχέρεια και δικαιοδοσία των δικαστηρίων να διερευνούν την πραγματική εργασιακή σχέση που υποκρύπτεται πίσω από την προσχηματική "ταμπέλα" του συμβασιούχου (stage, έργου) αποκαλύπτοντας τον εξαρτημένο χαρακτήρα της και την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών. Είναι σαφές ότι στην περίπτωση αυτή το συγκεκριμένο άρθρο του Συντάγματος δεν αναφέρεται ακριβώς στην περίπτωση αυτή».
Ο κ. Νικολουτσόπουλος, προσωπική επιτυχία του οποίου ήταν η συγκεκριμένη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, πιστεύει πως «η πραγματική ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η οποία δεν εμπλέκεται σε πολιτικές επιλογές, μπορεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό αποκαθιστώντας το αίσθημα δικαίου της σημαντικής αυτής κατηγορίας εργαζομένων».
Τα χαμόγελα, μετά τη θετική στάση της Δικαιοσύνης, επέστρεψαν στις τάξεις των συμβασιούχων stage που έχουν γίνει οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία κάνει τα πάντα προκειμένου κι αυτοί να προστεθούν στο ένα εκατομμύριο ανέργους κρυφούς και φανερούς που αποκαλύπτουν οι αναλυτικές μετρήσεις της ΕΣΥΕ.
Οι εκπρόσωποι του Συντονιστικού Οργάνου των εργαζομένων με stage Κώστας Κουτάς και Λίτσα Αρβανίτη, μιλώντας στον «Α.Τ.», επισήμαναν ότι «κλειδί» για τη δικαίωσή τους θα πρέπει να είναι: «Ο συνδυασμός σωστών νομικών επιλογών, με συνδικαλιστικές και πολιτικές πιέσεις. Μόνο έτσι θα έρθει η τελική νίκη αφού έτσι κι αλλιώς το δίκαιο ξεχειλίζει»…
Αν και το σύνολο των απασχολούμενων με stage αντιμετωπίζονται σαν «παιδιά ενός κατώτερου θεού», λες κι αυτοί ευθύνονται για το «μαύρο χάλι» της εθνικής οικονομίας και την ασθματική προσπάθεια να προσαρμοσθεί στους διεθνείς κανόνες ανταγωνισμού, υπάρχουν και εξαιρέσεις...
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Αδέσμευτος» που εκδίδεται στο Νομό Πρεβέζης, ομόφωνα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Εργατικού Κέντρου Πρεβέζης προχώρησαν στη μονιμοποίηση (πρόκειται για μετατροπή σε σύμβαση αορίστου χρόνου) στη θέση της γραμματέως του ΕΚ ατόμου που απασχολούνταν με πρόγραμμα μαθητείας. Δεν γνωρίζουμε βέβαια με παλιά κριτήρια οι συνδικαλιστές προέβησαν σε μια τέτοια ενέργεια την ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να ανανεωθεί καμία σύμβαση όσων υπηρετούν μέσω stage, πόσο μάλλον ν’ αλλάξει, επί τα βελτίω, η σχέση εργασίας. Εμείς δεν στεκόμαστε στη νομιμότητα ή όχι της απόφασης που μακάρι να αποτελέσει εφαλτήριο για να τη μιμηθούν και άλλοι άμεσοι ή έμμεσα φορείς του Δημοσίου, αλλά στη στάση των γνωστών «εργατοπατέρων» που… χειροκρότησαν τις δηλώσεις Πάγκαλου για στέρηση του δικαιώματος εργασίας σε χιλιάδες νέους ανθρώπους.
Στον αντίποδα, έχουμε το διωγμό των εργαζομένων με stage στον Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου. Αφού εργάσθηκαν χωρίς ασφάλιση επί μακρό χρονικό διάστημα, τους άφησαν απλήρωτους πολλούς μήνες και στη συνέχεια τους πέταξαν στους δρόμους.
Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, δηλαδή πριν περάσουν μερικές μέρες στη θέση τους, τοποθετήθηκαν άλλοι μέσω του νέου προγράμματος «Προεργασία», που ουσιαστικά πρόκειται για κρυπτο-stage με κατώτερο μισθό 720 ευρώ και ένσημα. Δεν υπάρχει πιο ανάγλυφη περιγραφή της εκδικητικής νοοτροπίας που διέπει το νέο ΠΑΣΟΚ απ’ αυτή την περίπτωση που έρχεται να προστεθεί σε εκατοντάδες άλλες παρόμοιες και φανερώνει το μέγεθος της υποκρισίας των κυβερνώντων.
Οι τελευταίοι, ενοχοποιώντας τη μισθωτή εργασία και τις κοινωνικές δαπάνες, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πανάκεια βρίσκεται στην υιοθέτηση του αμερικάνικου μοντέλου (ευελιξία στην αγορά εργασίας, μείωση του εργατικού κόστους, δημιουργία στρατού ανειδίκευτων και κακοπληρωμένων σύγχρονων σκλάβων) ως αντίδοτου για την ανεργία.
Είναι προφανές ότι η αντιγραφή του «αμερικανικού θαύματος» της δεκαετίας του '80 θα οδηγήσει σε εργαζομένους πολλών ταχυτήτων, αφού πολλοί απασχολούμενοι υπό την άμεση απειλή της απόλυσης και της επακολούθησης μακροχρόνιας ανεργίας θα αποδεχτούν περικοπές μισθού, απώλεια εργασιακών κεκτημένων και απεμπόληση ώριμων ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΩΝΙΑΣ
Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές λάβαμε μια επιστολή κατάθεσης ψυχής από την κ. Εφη Μανδαλά, τη συμβασιούχο των stage που δικαιωμένη δικαστικά -έστω και προσωρινά- άφησε να ξεχυθεί μια αύρα ελπίδας στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Αξίζει κανείς να τη διαβάσει, καθώς αποτελεί από μόνη της κραυγή αγωνίας όχι μόνο των συμβασιούχων αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας για το αβέβαιο εργασιακό μέλλον που ήδη ξημέρωσε...
Αθήνα 17.3.2010
Δουλεύω 4.5 χρόνια στο Ι.Κ.Α. Περιστερίου. Στην αρχή προσλήφθηκα κι εγώ με πρόγραμμα stage. Υποτίθεται θα εκπαιδευόμουν για μερικούς μήνες. Οι μήνες περνούσαν, γίνανε χρόνια και αντιλήφθηκα ότι πίσω από την προσχηματική κουρτίνα της σύμβασης Stage κρυβόταν πραγματική εργασία που σε τίποτα δεν διέφερε, από την πρώτη κιόλας ημέρα, από την εργασία των μονίμων συναδέλφων μου στο Ι.Κ.Α. Μαζί με άλλους «εκπαιδευόμενους» στελεχώσαμε ολόκληρα τμήματα του Ι.Κ.Α. προσφέροντας εξαιρετικά σημαντικές υπηρεσίες προς τους πολίτες.
Πριν λίγο καιρό με έδιωξαν. Ετσι απλά. Τι ήμουν γι’ αυτούς; Το φθηνότερο εργατικό κρέας που μπορούσαν να διανοηθούν: 500 ευρώ το μήνα, χωρίς δώρα και χωρίς ασφάλιση. Παρά ταύτα, εγώ την είχα ανάγκη αυτή τη δουλειά. Πρώτον, γιατί ένιωθα ότι είμαι χρήσιμη στην κοινωνία και δεύτερον, γιατί έχω δύο παιδιά, που όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ζούσαν απ’ αυτό τον πενιχρό μισθό.
Με έδιωξαν λοιπόν. Η οργή μου φούντωσε κι έκανα το αυτονόητο: Πήγα στο γραφείο του «γνωστού» εργατολόγου και κατέθεσε αγωγή εναντίον του εργοδότη μου, θέτοντας το απλό ερώτημα «για ποιο λόγο επί 4,5 χρόνια με χρειάζονταν τόσο πολύ και τώρα όχι;».
Ο δικαστής που με δίκασε τα κατάλαβε όλα. Το ίδιο ερώτημα έθεσε κι αυτός και η απόφασή του η καλύτερη απάντηση στην πληγωμένη αξιοπρέπειά μου: επιστροφή στη δουλειά γιατί καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες και γιατί το ΙΚΑ την χρειάζεται.
Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη: Το ξαναλέω: Στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, γιατί από την «άλλη» χορτάσαμε...
Με εκτίμηση
Εφη Μ.
Φως στο τούνελ της εργασιακής αβεβαιότητας ελπίζουν πλέον βάσιμα ότι θα δουν 30.000 εργαζόμενοι με προγράμματα Stage στο δημόσιο τομέα, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δήμους, μετά την ιστορική απόφαση υπέρ συναδέλφου τους που εξέδωσε προ ημερών η ελληνική Δικαιοσύνη.
Για πρώτη φορά στην εκδίκαση παρόμοιων υποθέσεων, γεγονός που δημιουργεί νομικό προηγούμενο, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών δέχθηκε τα ασφαλιστικά μέτρα που έχει καταθέσει εναντίον του ΙΚΑ που ήταν εργοδότης της επί 4,5 συναπτά χρόνια συμβασιούχους της συγκεκριμένης κατηγορίας. Το δικαστήριο αναγνώρισε ότι η αιτούσα κάλυπτε όλο αυτό το διάστημα πάγιες και διαρκείς ανάγκες όπως οι μόνιμοι συνάδελφοί της και διέταξε το σημαντικότερο να επιστρέψει στη θέση που κατείχε ;Vς πρόσφατα, πριν η διοίκηση του Ιδρύματος αυθαίρετα, όπως απεδείχθη, την απολύσει.
Ηταν η πρώτη μεγάλη νίκη των «παιδιών» των επιδοτούμενων προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας που στην πράξη, όμως, ασκούσαν καθήκοντα δημοσίου υπαλλήλου ενώ σε πολλές περιπτώσεις παρότι απαγορεύεται υπέγραφαν δημόσια έγγραφα κάτι που δείχνει ότι δεν ήταν περιστασιακοί απασχολούμενοι.
Πρόκειται για μία ακόμη μάχη από την οποία βγήκε νικητής ο κορυφαίος εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος που με την προσκόμιση συντριπτικών στοιχείων, απέδειξε ενώπιον της έδρας, ότι όλ’ αυτά τα χρόνια η συμβασιούχος που ονομάζεται Εφη Μανδαλά και είναι μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, εκτελούσε εργασίες παρόμοιες με αυτές του τακτικού προσωπικού. Για παράδειγμα, της είχε ανατεθεί η παραλαβή χειρογράφων και ηλεκτρονικών (μέσω Διαδικτύου) Αναλυτικών Περιοδικών Δηλώσεων (ΑΠΔ), η έκδοση ασφαλιστικών ενημεροτήτων και γραμματίων (ΓΕΤΕ) και λοιπές διοικητικές εργασίες.
Με δεδομένες μάλιστα τις ελλείψεις σε τακτικό προσωπικό του ΙΚΑ τοποθετήθηκε ως διοικητικός υπάλληλος γραφείου Η/Υ (Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) στο γενικό πρωτόκολλο στη Γενική Διεύθυνση Οικονομοτεχνικών Υπηρεσιών της γραμματείας διεύθυνσης τεχνικής και στέγασης του Ιδρύματος.
Κι όλ’ αυτά για 510 ευρώ το μήνα, χωρίς να δικαιούται ασφάλισης και υπερωριακής αποζημίωσης, αφού πολλές ώρες εργαζόταν λόγω του όγκου της ενασχόλησής της, πλέον του οκταώρου!
Ηταν τόσο σημαντική η θέση που κατείχε για τη λειτουργία του ΙΚΑ που μέχρι σήμερα παραμένει κενή, καθώς δεν βρέθηκε ακόμη μόνιμος υπάλληλος με την εμπειρία και τα προσόντα της κ. Μανδαλά. Την ίδια προσφορά σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς που υπηρετούν ή υπηρετούσαν μέχρι η «λαίλαπα» του νέου ΠΑΣΟΚ αποφανθεί ότι «απαγορεύεται το δικαίωμα στην εργασία» έχουν άλλοι 30.000 stages, οι οποίοι τώρα περιμένουν τη σειρά τους για να δικαιωθούν στα πολιτικά δικαστήρια. Το βασικό επιχείρημά τους -κάτι που αποδεικνύεται από την πολυετή παραμονή τους σε πόστα – κλειδιά- είναι ότι κάλυπταν ή καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και δεν παρακολουθούσαν προγράμματα μαθητείας.
Σε δήλωσή του στην Κυριακάτικη έκδοση του «Α.Τ.» ο κ. Νικολουτσόπουλος τονίζει ότι «το περίφημο επιχείρημα όλων των κυβερνήσεων πως το άρθρο 103 του Συντάγματος δεν επιτρέπει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου είναι σαθρό. Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται σε απαγόρευση των πραγματικά εκτάκτων, δηλαδή εκείνων που καλύπτουν αποκλειστικά και μόνο έκτακτες ανάγκες.
Είναι στην αποκλειστική ευχέρεια και δικαιοδοσία των δικαστηρίων να διερευνούν την πραγματική εργασιακή σχέση που υποκρύπτεται πίσω από την προσχηματική "ταμπέλα" του συμβασιούχου (stage, έργου) αποκαλύπτοντας τον εξαρτημένο χαρακτήρα της και την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών. Είναι σαφές ότι στην περίπτωση αυτή το συγκεκριμένο άρθρο του Συντάγματος δεν αναφέρεται ακριβώς στην περίπτωση αυτή».
Ο κ. Νικολουτσόπουλος, προσωπική επιτυχία του οποίου ήταν η συγκεκριμένη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, πιστεύει πως «η πραγματική ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η οποία δεν εμπλέκεται σε πολιτικές επιλογές, μπορεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό αποκαθιστώντας το αίσθημα δικαίου της σημαντικής αυτής κατηγορίας εργαζομένων».
Τα χαμόγελα, μετά τη θετική στάση της Δικαιοσύνης, επέστρεψαν στις τάξεις των συμβασιούχων stage που έχουν γίνει οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία κάνει τα πάντα προκειμένου κι αυτοί να προστεθούν στο ένα εκατομμύριο ανέργους κρυφούς και φανερούς που αποκαλύπτουν οι αναλυτικές μετρήσεις της ΕΣΥΕ.
Οι εκπρόσωποι του Συντονιστικού Οργάνου των εργαζομένων με stage Κώστας Κουτάς και Λίτσα Αρβανίτη, μιλώντας στον «Α.Τ.», επισήμαναν ότι «κλειδί» για τη δικαίωσή τους θα πρέπει να είναι: «Ο συνδυασμός σωστών νομικών επιλογών, με συνδικαλιστικές και πολιτικές πιέσεις. Μόνο έτσι θα έρθει η τελική νίκη αφού έτσι κι αλλιώς το δίκαιο ξεχειλίζει»…
Αν και το σύνολο των απασχολούμενων με stage αντιμετωπίζονται σαν «παιδιά ενός κατώτερου θεού», λες κι αυτοί ευθύνονται για το «μαύρο χάλι» της εθνικής οικονομίας και την ασθματική προσπάθεια να προσαρμοσθεί στους διεθνείς κανόνες ανταγωνισμού, υπάρχουν και εξαιρέσεις...
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Αδέσμευτος» που εκδίδεται στο Νομό Πρεβέζης, ομόφωνα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Εργατικού Κέντρου Πρεβέζης προχώρησαν στη μονιμοποίηση (πρόκειται για μετατροπή σε σύμβαση αορίστου χρόνου) στη θέση της γραμματέως του ΕΚ ατόμου που απασχολούνταν με πρόγραμμα μαθητείας. Δεν γνωρίζουμε βέβαια με παλιά κριτήρια οι συνδικαλιστές προέβησαν σε μια τέτοια ενέργεια την ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να ανανεωθεί καμία σύμβαση όσων υπηρετούν μέσω stage, πόσο μάλλον ν’ αλλάξει, επί τα βελτίω, η σχέση εργασίας. Εμείς δεν στεκόμαστε στη νομιμότητα ή όχι της απόφασης που μακάρι να αποτελέσει εφαλτήριο για να τη μιμηθούν και άλλοι άμεσοι ή έμμεσα φορείς του Δημοσίου, αλλά στη στάση των γνωστών «εργατοπατέρων» που… χειροκρότησαν τις δηλώσεις Πάγκαλου για στέρηση του δικαιώματος εργασίας σε χιλιάδες νέους ανθρώπους.
Στον αντίποδα, έχουμε το διωγμό των εργαζομένων με stage στον Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου. Αφού εργάσθηκαν χωρίς ασφάλιση επί μακρό χρονικό διάστημα, τους άφησαν απλήρωτους πολλούς μήνες και στη συνέχεια τους πέταξαν στους δρόμους.
Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, δηλαδή πριν περάσουν μερικές μέρες στη θέση τους, τοποθετήθηκαν άλλοι μέσω του νέου προγράμματος «Προεργασία», που ουσιαστικά πρόκειται για κρυπτο-stage με κατώτερο μισθό 720 ευρώ και ένσημα. Δεν υπάρχει πιο ανάγλυφη περιγραφή της εκδικητικής νοοτροπίας που διέπει το νέο ΠΑΣΟΚ απ’ αυτή την περίπτωση που έρχεται να προστεθεί σε εκατοντάδες άλλες παρόμοιες και φανερώνει το μέγεθος της υποκρισίας των κυβερνώντων.
Οι τελευταίοι, ενοχοποιώντας τη μισθωτή εργασία και τις κοινωνικές δαπάνες, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πανάκεια βρίσκεται στην υιοθέτηση του αμερικάνικου μοντέλου (ευελιξία στην αγορά εργασίας, μείωση του εργατικού κόστους, δημιουργία στρατού ανειδίκευτων και κακοπληρωμένων σύγχρονων σκλάβων) ως αντίδοτου για την ανεργία.
Είναι προφανές ότι η αντιγραφή του «αμερικανικού θαύματος» της δεκαετίας του '80 θα οδηγήσει σε εργαζομένους πολλών ταχυτήτων, αφού πολλοί απασχολούμενοι υπό την άμεση απειλή της απόλυσης και της επακολούθησης μακροχρόνιας ανεργίας θα αποδεχτούν περικοπές μισθού, απώλεια εργασιακών κεκτημένων και απεμπόληση ώριμων ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΩΝΙΑΣ
Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές λάβαμε μια επιστολή κατάθεσης ψυχής από την κ. Εφη Μανδαλά, τη συμβασιούχο των stage που δικαιωμένη δικαστικά -έστω και προσωρινά- άφησε να ξεχυθεί μια αύρα ελπίδας στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Αξίζει κανείς να τη διαβάσει, καθώς αποτελεί από μόνη της κραυγή αγωνίας όχι μόνο των συμβασιούχων αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας για το αβέβαιο εργασιακό μέλλον που ήδη ξημέρωσε...
Αθήνα 17.3.2010
Δουλεύω 4.5 χρόνια στο Ι.Κ.Α. Περιστερίου. Στην αρχή προσλήφθηκα κι εγώ με πρόγραμμα stage. Υποτίθεται θα εκπαιδευόμουν για μερικούς μήνες. Οι μήνες περνούσαν, γίνανε χρόνια και αντιλήφθηκα ότι πίσω από την προσχηματική κουρτίνα της σύμβασης Stage κρυβόταν πραγματική εργασία που σε τίποτα δεν διέφερε, από την πρώτη κιόλας ημέρα, από την εργασία των μονίμων συναδέλφων μου στο Ι.Κ.Α. Μαζί με άλλους «εκπαιδευόμενους» στελεχώσαμε ολόκληρα τμήματα του Ι.Κ.Α. προσφέροντας εξαιρετικά σημαντικές υπηρεσίες προς τους πολίτες.
Πριν λίγο καιρό με έδιωξαν. Ετσι απλά. Τι ήμουν γι’ αυτούς; Το φθηνότερο εργατικό κρέας που μπορούσαν να διανοηθούν: 500 ευρώ το μήνα, χωρίς δώρα και χωρίς ασφάλιση. Παρά ταύτα, εγώ την είχα ανάγκη αυτή τη δουλειά. Πρώτον, γιατί ένιωθα ότι είμαι χρήσιμη στην κοινωνία και δεύτερον, γιατί έχω δύο παιδιά, που όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ζούσαν απ’ αυτό τον πενιχρό μισθό.
Με έδιωξαν λοιπόν. Η οργή μου φούντωσε κι έκανα το αυτονόητο: Πήγα στο γραφείο του «γνωστού» εργατολόγου και κατέθεσε αγωγή εναντίον του εργοδότη μου, θέτοντας το απλό ερώτημα «για ποιο λόγο επί 4,5 χρόνια με χρειάζονταν τόσο πολύ και τώρα όχι;».
Ο δικαστής που με δίκασε τα κατάλαβε όλα. Το ίδιο ερώτημα έθεσε κι αυτός και η απόφασή του η καλύτερη απάντηση στην πληγωμένη αξιοπρέπειά μου: επιστροφή στη δουλειά γιατί καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες και γιατί το ΙΚΑ την χρειάζεται.
Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη: Το ξαναλέω: Στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, γιατί από την «άλλη» χορτάσαμε...
Με εκτίμηση
Εφη Μ.
adesmeytos.gr
